Tag: Σωματική δραστηριότητα

Επιστημονική μελέτη, η οποία βασίστηκε στα δεδομένα εθνικής έρευνας για την υγεία και τη διατροφή που διεξήχθη στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά το χρονικό διάστημα 2003-2006, εξέτασε το ρόλο της συχνότητας εφαρμογής της συνιστώμενης σωματικής δραστηριότητας (δηλ., βάσει των κατευθυντήριων οδηγιών, 60 λεπτά καθημερινής σωματικής δραστηριότητας μέτριας έως υψηλής έντασης, 7 ημέρες την εβδομάδα) σε 656 παιδιά και εφήβους ηλικίας 6-18 ετών. Τα αποτελέσματα της μελέτης δεν ανέδειξαν κλινικά σημαντικές διαφορές στην καρδιομεταβολική υγεία μεταξύ των παιδιών που συγκέντρωναν 60 λεπτά σωματικής δραστηριότητας μέτριας έως υψηλής έντασης καθημερινά και εκείνων που άθροιζαν τον ίδιο εβδομαδιαίο όγκο και ένταση σωματικής δραστηριότητας αλλά

Διακόσια είκοσι οκτώ (228) άτομα μέσης ηλικίας που συμμετείχαν στην Ολλανδική Επιδημιολογική Μελέτη της Παχυσαρκίας παρουσίαζαν 88 ± 56 λεπτά καθημερινής μέτριας έως έντονης σωματικής δραστηριότητας και 9,0 ± 2,1 ώρες σωματικής αδράνειας (καθιστικής ζωής). Η αντικατάσταση 30 λεπτών σωματικής αδράνειας την ημέρα με 30 λεπτά  μέτριας έως έντονης άσκησης συσχετίστηκε με 1,3% λιγότερο συνολικό σωματικό λίπος,  μείωση κατά 7,8 τετραγωνικά εκατοστά του σπλαχνικού λιπώδους ιστού και κατά 0,89 φορές μείωση των ηπατικών τριγλυκεριδίων. Αντίστοιχη αντικατάσταση της σωματικής αδράνειας με χαμηλής έντασης σωματική δραστηριότητα δεν συσχετίστηκε με αλλαγές στο συνολικό σωματικό λίπος, ούτε στον σπλαχνικό λιπώδη ιστό, ή τα ηπατικά

– Πολλά άτομα, ενώ προτίθενται να είναι σωματικά δραστήρια, αποτυγχάνουν να μετατρέψουν αυτές τους τις προθέσεις σε πράξη. – Οι αυτόματοι συναισθηματικοί συνειρμοί ως προς τη σωματική δραστηριότητα θα μπορούσαν να εξηγήσουν το κενό μεταξύ προθέσεων και δράσης. – Αν και η αυτόματη τάση για ελαχιστοποίηση της προσπάθειας έχει ευρέως αποδειχθεί σε πολλούς τομείς, ο ρόλος της στη ρύθμιση των συμπεριφορών που έχουν ως βάση την κίνηση έχει σε μεγάλο βαθμό αγνοηθεί. – Η θεωρία της ελαχιστοποίησης της προσπάθειας στη σωματική δραστηριότητα συμπεριλαμβάνει τις αυτόματες αντιδράσεις σε προτροπές για σωματική άσκηση και την αυτόματη τάση για ελαχιστοποίηση της προσπάθειας. –

Δεκαέξι αγύμναστα νεαρά άτομα, 8 άνδρες και 8 γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 24 έτη, συμμετείχαν σε πρόγραμμα έντονης (80%-90% VO2peak), βραχυπρόθεσμης προπόνησης 5 συνεδριών σε χρονικό διάστημα 9 ημερών. Κατά το διάστημα αυτής της σύντομης προπόνησης, οι μισοί από τους ασκούμενους βάδιζαν καθημερινά (επιπλέον) ~5.000 βήματα και οι άλλοι μισοί ~16.000 βήματα. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, κατά την εφαρμογή ενός βραχυπρόθεσμου προγράμματος έντονης προπόνησης, η μείωση των ημερήσιων βημάτων (πέραν της προπόνησης) των ασκουμένων από 16.000 σε περίπου 5.000 βήματα αμβλύνει ορισμένες από τις χαρακτηριστικές καρδιομεταβολικές προσαρμογές που επισυμβαίνουν λόγω της έντονης άσκησης. Η μείωση αυτών

• Η σωματική δραστηριότητα έχει ευεργετικά αποτελέσματα σε μια ποικιλία ασθενειών, αλλά η επίδρασή της στη γονιμότητα των ανδρών δεν είναι επαρκώς τεκμηριωμένη. • Η σωματική άσκηση επηρεάζει την οξειδοαναγωγική ισορροπία και τα επίπεδα της τεστοστερόνης, ενώ ο βαθμός αυτής της επίδρασης εξαρτάται από τη διάρκεια, το είδος και την ένταση της άσκησης. • Η αύξηση του οξειδωτικού φορτίου (στρες), ή η μείωση της συγκέντρωσης της τεστοστερόνης στο αίμα ευθύνονται για τη μείωση της ποιότητας του σπέρματος. • Επειδή τα μιτοχόνδρια των γαμετών επηρεάζονται τόσο από το οξειδωτικό στρες όσο και από τα επίπεδα τεστοστερόνης, η λειτουργικότητά τους ενδεχομένως να

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι:   Η σωματική δραστηριότητα μέτριας έντασης και η διατήρηση της μυϊκής δύναμης συμβάλλει στην πρωτογενή πρόληψη της οστεοαρθρίτιδας του ισχίου, ενώ μικρή ή μεγαλύτερη του φυσιολογικού (μηχανική) επιβάρυνση της άρθρωσης μπορεί να έχει επιβλαβή επίδραση στον αρθρικό χόνδρο, οδηγώντας στην ανάπτυξη οστεοαρθρίτιδας του ισχίου. Παρά τα ενθαρρυντικά αποτελέσματα μελετών που αφορούν την επίδραση της άσκησης στην οστεοαρθρίτιδα του γόνατος, δεν υπάρχουν σαφή δεδομένα και απαιτείται περαιτέρω έρευνα σχετικά με το ρόλο της άσκησης στη δευτερογενή πρόληψη της οστεοαρθρίτιδας του ισχίου. Η σωματική άσκηση μπορεί να συμβάλει στην τριτογενή πρόληψη της ήπιας, μέτριας και σοβαρής οστεοαρθρίτιδας

Η επιγενετική αναφέρεται σε τροποποιήσεις του γενετικού υλικού (π.χ. μεθυλίωση), οι οποίες ρυθμίζουν τη γονιδιακή έκφραση χωρίς να αλλάζουν την ακολουθία των βάσεων του DNA. Η επιγενετική επιτάχυνση της γήρανσης αποτελεί δείκτη που υπολογίζει την απόκλιση μεταξύ της χρονολογικής και της επιγενετικής ηλικίας. Η αξιολόγηση της μεθυλίωσης του DNA σε ολόκληρο το γονιδίωμα 285 νεαρών ενηλίκων και 235 ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας έδειξε ότι η σωματική δραστηριότητα αναψυχής  σχετίζεται με βραδύτερη επιγενετική γήρανση, ενώ η επαγγελματική σωματική δραστηριότητα συνδέεται με επιτάχυνση της επιγενετικής γήρανσης. Οι παρατηρούμενες συσχετίσεις εξηγούνται από συνήθεις τόσο γενετικούς όσο και περιβαλλοντικούς παράγοντες. Είναι σημαντικό ότι η διόρθωση

Δεκατρείς σωματικά αδρανείς γυναίκες με σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών, ηλικίας 18-45 ετών, συμμετείχαν σε ερευνητική μελέτη που προέβλεπε δύο (πειραματικές) συνθήκες: 1) συνεχόμενη σωματική αδράνεια διάρκειας 3.5 ωρών και 2) σωματική αδράνεια διάρκειας πάλι 3.5 ωρών αλλά διακοπτόμενη από τρίλεπτες, απλές ασκήσεις αντιστάσεων κάθε 30 λεπτά. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι η συχνή διακοπή της καθιστικής καθημερινότητας με απλές σωματικές δραστηριότητες αντιστάσεων αύξησε άμεσα την ταχύτητα διάτμησης και τη ροή αίματος ηρεμίας αλλά δεν επηρέασε τη διαστολή λόγω αιματικής ροής της μηριαίας αρτηρίας των συμμετεχουσών γυναικών. Δεδομένου ότι οι γυναίκες με σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών αναφέρουν αυξημένο χρόνο καθιστικής καθημερινότητας, γεγονός